Link Wray
| |
| Imię i nazwisko |
Fred Lincoln Wray |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
2 maja 1929 |
| Data i miejsce śmierci |
5 listopada 2005 |
| Instrumenty |
gitara |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzyk |
| Aktywność |
1958-2005 |
| Strona internetowa | |
Link Wray (prawdziwe nazwisko Fred Lincoln Wray, ur. 2 maja 1929, zm. 5 listopada 2005) – jeden z pionierów brzmienia gitary elektrycznej. Pochodził z plemienia Szaunisów. W swojej grze jako jeden z pierwszych zastosował dźwięk przesteru. Jego największy przebój to „Rumble” z 1958, wykorzystany na ścieżce dźwiękowej takich filmów jak Pulp Fiction czy Dzień Niepodległości: Odrodzenie. Do wpływu Wraya na ich twórczość przyznawali się m.in. Jimi Hendrix, Bob Dylan, Jeff Beck, Neil Young. Wray od lat 80 do końca życia mieszkał w Kopenhadze.
W 2023 wprowadzony pośmiertnie do Rock and Roll Hall of Fame[1].
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]| Rok | Tytuł | Wytwórnia | Numer katalogowy |
|---|---|---|---|
| 1960 US | Link Wray & The Wraymen | Epic | LN 3661 |
| 1962 US | Great Guitar Hits by Link Wray | Vermillion | V-1924 |
| 1963 US | Jack The Ripper | Swan | S-LP 510 |
| 1964 US | Link Wray Sings and Plays Guitar | Vermillion | V-1925 |
| 1963/2006 | Link Wray Early Recordings | Rollercoaster/Ace | |
| 1971 US | Link Wray | Polydor | PD-24-4064 |
| 1971 US | Mordicai Jones (w/ Bobby Howard) | Polydor | PD-5010 |
| 1972 US | Be What You Want To | Polydor | PD-5047 |
| 1973 US | Beans and Fatback (rec. 1971) | Virgin | V-2006 |
| 1974 US | The Link Wray Rumble | Polydor | PD-6025 |
| 1975 US | Stuck in Gear | Virgin Records Ltd | Stereo 27 266 XOT |
| 1979 US | Bullshot | Visa | VISA 7009 |
| 1979 US | Live at the Paradiso | RCA | PL-44012 |
| 1990 UK | Apache | ||
| 1990 UK | Wild Side of the City Lights | ||
| 1993 DE | Indian Child | Sony Music | EPC 473100 2 |
| 1997 US | Shadowman | ||
| 1997 UK | Walking Down a Street Called Love – live | ||
| 2000 US | Barbed Wire |